Er was eens een klein leeuwtje, de zoon van de koning van het dierenrijk. Het leeuwtje was echter overmoedig en arrogant, en dacht dat hij dapper was door de vijanden van het rijk op hun eigen land te gaan bevechten. Zijn vader redde hem en maakte hem duidelijk dat hij nog moest leren wat het betekende om koning te zijn. Na de dood van zijn vader werd het leeuwtje verbannen naar een andere wereld, maar daar leerde hij nieuwe dieren kennen, die hem een andere kijk op het leven toonden. Jaren later, wanneer hij klaar is om de rol van koning op zich te nemen, keert de inmiddels volwassen leeuw terug naar zijn koninkrijk en stoot zijn boosaardige oom van de troon. Klinkt dit u bekend in de oren?
Dan moet u hier eens naar kijken. Er was eens een jonge god, Thor (Chris Hemsworth) genaamd, de zoon van Odin, de koning van het godenrijk Asgard (Anthony Hopkins). Thor was echter overmoedig en arrogant, en dacht dat hij dapper was door de vijanden van het rijk, de Frost Giants, op hun eigen land te gaan bevechten. Zijn vader redde hem, en om hem duidelijk te maken wat het betekende om koning te zijn, verbande hij zijn zoon naar een andere wereld – de aarde, meerbepaald. Daar leerde hij nieuwe mensen – in casu een wetenschapster (Natalie Portman) en haar mentor (Stellan Skarsgård) – kennen, die hem een andere kijk op het leven toonden. SPOILER ALERT! Een tijd later, wanneer hij eindelijk beseft wat leiderschap en zelfopoffering betekent, keerde de stevig uit de kluiten gewassen god terug naar het godenrijk en stootte hij zijn boosaardige halfbroer Loki (Tom Hiddleston) van de troon. Yep, de plot van Thor vertoont wel heel veel gelijkenissen met die van The Lion King. Wist u trouwens dat de plot van deze Disney Classic deels gebaseerd is op William Shakespeares Hamlet?
Het toeval wil dat Hamlet in 1996 verfilmd werd door Shakespearefreak Kenneth Branagh, de regisseur van, inderdaad, Thor. It all comes together. Oké, het is allemaal wat vergezocht, en we willen ook niet beweren dat dit één of andere complottheorie is – na Magnolia geloven wij in de kracht van het toeval – maar wij vonden het wel frappant, en we vonden het een leuke, zij het ietwat lange inleiding van deze recensie. Maar wat vonden wij nu eigenlijk van de nieuwste verfilming uit de stal van de Marvel-comics, u allen bekend van X-Men, Spider-Man, The Hulk, Fantastic Four en Iron Man?
Wel, op zijn allerbeste momenten is Thor een uitstekende komedie over een man die terechtkomt in een wereld die hem totaal vreemd is. Zo marcheert de dondergod een dierenwinkel binnen en buldert hij: “I need a horse!”. Wanneer de bediende hem duidelijk maakt dat ze enkel honden, katten en vogels verkopen, antwoordt Thor: “Give me one of them, big enough to ride!”. Klinkt misschien wat flauw als u het hier zo leest, maar wij konden er alleszins mee lachen. En als u denkt: “Thor, een komedie? Ik wil actie, superhelden, oogverblindende special effects en oorverdovende actiescènes!”, dan moeten we u zowel gerust- als teleurstellen. De film barst immers van de actie, de superhelden, de oogverblindende special effects en (vooral) van de oorverdovende actiescènes. Zij het niet echt zoals wij ze voorgeschoteld hoopten te krijgen.
Het is zelfs vrij gemakkelijk om de pijnpunten van deze comicverfilming aan te tonen. Het grootste obstakel is eigenlijk dat het allemaal al eens eerder en veel beter is gedaan door een zekere Peter Jackson. Het is met momenten moeilijk om naar Thor te kijken en niet te denken dat dit een zwak doorslagje van The Lord of the Rings. Neem nu de scène waarin verhaald wordt over de grote strijd tussen de goden en de Frost Giants (debiele naam ook – in LOTR heten de slechteriken tenminste Orks of Uruk-Hai); het ziet er wel leuk uit, maar de scène aan het begin van The Fellowship of the Ring waar de alliantie van Elfen en Mensen het opneemt tegen The Dark Lord en zijn leger van Orks, en waarbij het tot een treffen komt tussen Sauron en Isildur, vonden wij een stuk indrukwekkender. Bovendien voert Branagh later in de film ook nog een monster op dat qua “mimiek” toch wel veel weg heeft van de Cave Troll uit The Fellowship, en één van Thors compagnons blijkt een karikaturale combinatie van Gimli, Obelix en Hamish uit Braveheart. En, o ja: wij vonden Minas Tirith en Rivendell er ook wel een stuk imposanter uitzien dan Asgard.
Verder vertoont Thor jammer genoeg ook in de karaktertekening van zijn personages – en laat dat net het aspect zijn waarin Christopher Nolans Batman-verfilmingen de concurrentie ver achter zich laten – hetzelfde gebrek aan subtiliteit waarmee de jonge dondergod een paar Frost Giants molesteert met zijn heilige hamer. Chris Hemsworth heeft een indrukwekkend stemtimbre, maar moet teveel van de pot gerukte zinnen als “How dare you attack the son of Odin!” bulderen. Anthony Hopkins speelt zonder het kleinste beetje enthousiasme voor de zoveelste maal de rol van een man die de wijsheid in pacht heeft, en kan de clichés die bij zo’n personage horen, niet doen vergeten. (Wij vonden het trouwens ook vreemd dat Odin Allfather, de oppergod, zomaar neerzijgt na een woordenwisseling met zijn geadopteerde zoon – dat is maar een pussy oppergodje voor ons.) Stellan Skårsgard krijgt wel een scène waarin hij zijn personage een derde dimensie kan geven, en maakt daar dan ook gebruik van. Jammer genoeg kan van Natalie Portmans personage niet hetzelfde gezegd worden. Een actrice van haar kaliber (de Erik Stockman in ons zou durven gewagen van de beste actrice van haar generatie) verdient beter dan het rolletje van de ambitieuze wetenschapster die in volle verbazing “You look good” stamelt wanneer de dondergod in vol ornaat aan haar verschijnt.
Er zijn nog enkele zaken die wij eerder belachelijk dan cool vonden. Het feit dat de goden op één of andere planeet uit ons heelal wonen, bijvoorbeeld, en het bijbehorende teleportatiesysteem waarmee ze naar andere planeten reizen (Jotunheim is de ijsplaneet, Midgard is onze aarde). Het object waarmee de Frost Giants hun vijanden bevriezen, bezit overdreven veel macht voor wat het eigenlijk is – wij vinden dé Ring veel betoverender dan de lichtgevende steen met handvatten die in Thor tentoon wordt gesteld. En de kostumering mag dan misschien wel duur zijn, ze lijkt ontsproten aan het brein van een tienjarig jongetje. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Thor heeft een hoop gebreken, en de enkele komische en genrerelativerende momenten die het (pseudo)spectaculaire geheel nu en dan van wat ademruimte voorzien, kunnen daar niet tegenop wegen. Thors hamer slaat bijzonder vaak en bijzonder hard, maar zelden raak.
Ons oordeel: ★★
Thor / VS 2011 / Regie: Kennet Branagh / Scenario: Ashley Miller, Zack Stentz & Don Payne, naar de comic van Stan Lee, Larry Kieber & Jack Kirby / Met: Chris Hemsworth, Natalie Portman, Anthony Hopkins, Stellan Skarsgård, Tom Hiddleston e.a. / 115 min.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten