Nog niet zo heel lang geleden zei een vriend me dat games en cinema steeds meer en meer naar elkaar toegroeien. Profetische woorden, zo bleek, want Sucker Punch, de nieuwe prent van Zack Snyder (300, Watchmen) werd op het online filmtijdschrift K.U.T. al beschreven als ‘een game waarbij de controller uit je handen wordt gerukt’. Of hoe Zack Snyder aantoont dat games en cinema toch beter gescheiden blijven.
Nochtans kan je moeilijk ontkennen dat Snyder weldegelijk over talent beschikt. Dit wordt het best geïllustreerd in de openingsscène, die, net zoals die van Watchmen, een meer dan behoorlijk stukje cinema is. Op de tonen van een door actrice Emily Browning (die de hoofdrol voor haar rekening neemt) verzorgde cover van Eurythmics’ Sweet Dreams zien we hoe Baby Doll na de dood van haar moeder door haar evil stepfather naar een gekkenhuis wordt gestuurd, alwaar men binnen de vijf dagen op haar lobotomie – de film speelt zich af begin jaren ’60 – wil toepassen. Het is bemoedigend om te zien dat Snyder ook in scènes waar (haast) geen geweld in voorkomt, zijn talent voor (over)stilering weet te etaleren.
Jammer genoeg gaat het niveau, net zoals bij Watchmen trouwens, vanaf hier enkel nog naar beneden. Voor het eerst waagt Snyder zich aan een verhaal dat uit zijn eigen geest is ontsproten, en dat is de film niet meteen ten goede gekomen. Zo blijkt Snyder niet echt een getalenteerd verteller. Velen zullen nu al klaar staan met het argument dat Sucker Punch enkel en alleen om actie en stijl draait en niet om de plot, en in zekere zin is dat ook zo, maar dan vragen wij ons wel af waarom hij er aan het einde van het verhaal er nog met alle geweld een levensles wil in rammen (‘Who holds the key to set you free? It’s you. You have all the weapons you need.’) en zich geroepen voelt om terloops nog enkele wijsheden te laten passeren (‘If you don’t stand for something, you’ll fall for everything’), want die werken op de lachspieren in plaats van op het gemoed.
Bovendien heeft Snyder nu een soort carte blanche, aangezien hij zijn eigen verhaal kan kneden hoe hij het wil, terwijl hij bij 300 en Watchmen nog rekening diende te houden met het bronnenmateriaal (een comic van Frank Miller en één van Alan Moore). Binnen het onstabiele geraamte van de plot over een meisje dat van alle ellende ontsnapt in twee verbeeldingsniveaus en daar samen met vijf lotgenotes (onder andere Jena Malone en Vanessa ‘High School Musical’ Hudgens) transformeert tot respectievelijk een burleske danseres en een vechtmachine op hoge hakken, laat Snyder zich volledig gaan om de kijker met bombastische actiescènes te overdonderen. Jammer genoeg verdrinken deze scènes vrijwel allemaal in de filmische hoofdzonde van de overkill, zowel wat betreft pure actie als wat betreft stijl, waarvoor hij gewoonlijk wel zeer openlijk te lenen gaat bij films als The Matrix, Kill Bill, The Lord of the Rings, Batman Begins en nog een waslijst andere actieprenten. In één scène lijkt het wel alsof hij de strijd om Minas Tirith uit The Return of the King een kleurbad heeft gegeven en er zijn vijf schaars geklede en klaarblijkelijk onkwetsbare protagonistes digitaal heeft ingeplakt. Het resultaat is eerder lachwekkend dan overdonderend, om nog maar te zwijgen van de bad guys, die gaan van nazi-zombies over reuzen en robots tot Uruk-hai en een uit de kluiten gewassen draak. Inderdaad, lachwekkend.
Na één uur en vijftig minuten kan je als kijker niet anders dan besluiten dat je van minuut vijftien tot het einde enkel hebt gekeken naar een man die na drie films nog steeds niet heeft geleerd te doseren en er aan een verschroeiend tempo een zo groot mogelijke portie helse over-the-top-actie door wil jagen, en intussen vergeet een film te maken. Wij hopen nog altijd dat er een dag komt waarop het actieverslaafde jongetje Zack moet wijken voor de filmisch begaafde meneer Snyder. Hoop doet de zotten in vreugde leven.
Ons oordeel: ★½
Sucker Punch / VS-Canada 2011 / Regie: Zack Snyder / Scenario: Zack Snyder, Steve Shibuya / Met: Emily Browning, Abbie Cornish, Jena Malone, Vanessa Hudgens, Jon Hamm e.a. / 110 min.
Dat is inderdaad de teleurstelling die ik van mensen had gehoord. Goede recensie!
BeantwoordenVerwijderen