Een interessant concept: als we u vertellen - en hopelijk slaan we uw stoutste dromen niet aan diggelen - dat de uitspraak 'de mens gebruikt slechts 10 procent van zijn hersens' kant noch wal raakt, dan komt dat de nieuwe film van Neil Burger, een jonge cineast die enkel een aanzienlijke hit scoorde met The Illusionist (2006), niet echt ten goede. Bovendien wordt in de film zelfs de mythe fout gebruikt. De tekstlijn van Johnny Withworth luidt: "Do you know we only use twenty percent of our brain?", hoewel het in de juiste foute redenering dus over tien procent gaat. Knap researchwerk om mee te beginnen.
Hoewel we duidelijk in onze inleiding een negatief standpunt innemen, kunnen we niet zeggen dat we bij de aanvang van de film lichtjes verrast werden. De openingsscène en credits waren van een hoog niveau en deden mij persoonlijk eventjes aan Lost Highway van de filmgod David Lynch denken, maar deze woorden neem ik heel graag terug. De camera en montagetechnieken zijn echt een focus in Limitless, wat het zeker op visueel vlak boeiend maakt, ware het niet dat Burger zijn crew moet hebben ingepeperd dat ze in elke sequentie zeker een cool camera- of montage-effect moesten gebruiken. Te veel is te veel. Daar komt nog eens bij dat we er niet om heen kunnen dat het niet authentiek voelt, het lijkt te hard gepusht en te geïmiteerd.
De korte inhoud in een notendop: Eddie Morra, een povere schrijver die probeert een boek te schrijven, komt een oude vriend tegen (die geen vriend is) en die helpt hem aan een drug (NZT) die hem in staat stelt 100 procent van zijn brein te raadplegen, waardoor hij plots de slimste mens op aarde is. Maar uiteraard komen er problemen aan het licht...
Het concept - buiten de wetenschappelijke precisie om - is zeker uitdagend en voer voor liefhebbers van actie en mysterie. Een totaal niet geloofwaardig gespeelde hippie-schrijver, tevergeefs redelijk goed geprobeerd door Bradley Cooper, sukkelt met een - hoe kan het ook anders - heuse writersblock. Die gegevens bevatten meestal de ingrediënten voor een eenvoudig en voorspelbare plot: problemen met de relatie, problemen met zichzelf, een miraculeuze oplossing die een openbaring vormt, een belachelijk snelle overwinning van al die problemen, een totale transformatie die geen steek houdt, de vrouwen die aan de voeten vallen en het terug samenhokken met de vriendin, het levensverhaal dat wordt neergepend in een korte tijd dat veel te snel resulteert in beroemdheid als schrijver, wat het Hollywood-einde compleet maakt. Als je dan die formule volgt, wat ook niet voor niks een succesformule is - wij denken aan de parel Stranger Than Fiction (M. Forster, 2006) met Dustin Hoffman, Emma Thompson en Will Ferrel, zorg er dan voor dat je wéét dat je ze volgt. Net zoals andere writersblockmovies zoals het meesterwerk The Shining (S. Kubrick, 1980), waar je als kijker wél in Jack Nicholsons psyche wordt gezogen, of het puike Adaptation (S. Jonze, 2002), waarin Nicholas Cage wél overtuigend speelt en waarvan Limitless trouwens het idee heeft overgenomen om de schrijver zichzelf te laten tegenkomen. Zo zegt Cage in Adaptation tegen zichzelf in fysieke vorm: "I've written myself into my screenplay", waarop hij dan antwoordt "That's kinda weird huh?". Het is duidelijk dat de films die ik hier vernoem hetzelfde concept in zich dragen, maar erin slagen origineel of boeiend te blijven op hun eigen manier, en dat is volgens ons niet zo in Limitless.
Over de acteerprestaties lees ik over het wijd verspreide internet dat Bradley Cooper met een goede, zelfs 'uistekende' vertolking wegkomt. Ik zal er niet hartelijk om lachen, want ik begrijp waar deze beoordeling vandaan komt. Op zich is Cooper zeker geen slecht acteur, dat bewees hij recentelijk in de terecht bejubelde komedie The Hangover (T. Phillips, 2009 - die, laat me even vermelden, ook rommel heeft gemaakt als Road Trip, 2000 en School for Scoundrels, 2004) en iets langer geleden in het even gretig op de lachspieren werkende Wedding Crashers (D. Dobkin, 2005). Het ligt dus eerder aan de rol die hij moet spelen, of beter gezegd: rollen, want de hippie van het eerste half uur is een totaal andere persoon met een andere ideologie dan de arrogante snob van het laatste uur. Maar goed, er zijn nog acteurs. Zoals Robert De Niro bijvoorbeeld, die uiteraard geen aanmerkingen behoeft in verband met acteren, de man is niet voor niks een groot acteur - denk maar aan Taxi Driver (M. Scorsese, 1976), Raging Bull (M. Scorsese, 1980), of Brazil (T. Gilliam, 1985 - om maar niet nog eens Scorsese te nemen). Maar door rollen aan te nemen in films als Meet The Parents (J. Roach, 2000), Hide and Seek (J. Polson, 2005) en ook deze Limitless, lijkt hij zich eerder te verkopen om bij de nieuwe generatie mee te kunnen draaien.
Deze film gaat uit van een goed recept voor een sci-fi thriller, zit boordevol visuele stunts met de camera en vertelt een goedkoop verhaal op een dure wijze. Weinig diepgang, weinig emoties. Het enige memorabele is de knappe openingssequentie en de, voor de gelukkige ignorante filmliefhebbers onder ons, eigenzinnige en coole visuele stijl, die de film toch wel naar een iets hoger niveau tilt, hoe prefab die visuals na een tijd ook worden.
Kortom, een typische film voor de sci-fi en actiethrillerfanaten: weinig denkwerk, veel actie, snelheid, klein beetje gore, een grote naam op de affiche en drugs. Het enige wat we misten was stomende seks, als we dan toch het rijtje afgaan ontbreekt het beste er nog aan ook. Bent u een filmliefhebber? Ga niet kijken, huur hem desnoods eens op DVD. Bent u een breinloze actionman of gewoon iemand die 'eens zin heeft om een coole entertainende film te zien', ga hem dan bekijken om de visuele verademing.
Ons oordeel: ★★
Limitless / VS 2011 / Regie: Neil Burger / Scenario: Leslie Dixon, naar de roman van Alan Glynn / Met: Bradley Cooper, Robert De Niro, Abbie Cornish e.a. / 105 min.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten