Het is eigenlijk schrijnend dat er amper animatiefilms worden gemaakt die erin slagen met opperhoofd Pixar te concurreren. Met draken als Shrek The Third en Madagascar 2 komt Dreamworks – de, op Pixar na, belangrijkste producent van computer animatiefilms – nog niet in de buurt van pareltjes als WALL-E, Up en Ratatouille, en ook de nochtans verdienstelijke Ice Age-films van 20th Century Fox bereiken nooit het niveau van de films uit de Pixarstal. Maar heel af en toe zijn er films die uit andere hoeken van de filmindustrie die zich met de Pixarprenten durven te meten. Rango is zo’n film.
Het valt echter geen totale verrassing te noemen dat Rango hoge toppen scheert. De film werd geregisseerd door Gore Verbinski – u allen bekend van de Pirates of the Carribean-films, alsook de horror van The Ring – en kan rekenen op een sterke stemmencast, aangevoerd door Johnny ‘Captain Jack Sparrow’ Depp. Deze verzorgt de stem van een naamloze kameleon, die kampt met een identiteitscrisis (hij stelt zichzelf meermaals de vraag ‘Who am I?’) en die zich, wanneer hij na een ongeluk in het door reptielen en ander klein gedierte bevolkte dorpje Dirt aankomt, laat aanspreken met de naam Rango. Wanneer hij bij toeval een havik – de grootste vijand van het dorpje Dirt – omlegt, wordt hij als held onthaald en aangesteld tot Sheriff. Klinkt aangenaam, zo lijkt het, ware het niet dat er net op dat moment grote droogte heerst in de woestijn waar Dirt ligt en blijkt dat iemand het restje water van de dorpsbewoners steelt. Opeens krijgt Rango een hoop verantwoordelijkheid, en ontspint er zich een ware western, met achtervolgingen, shoot-outs, wijze indianen en zelfs een Clint Eastwood (meer dan behoorlijk gebracht door Timothy ‘Deadwood’ Olyphant).
Al bij al is er niet geweldig veel origineels te bemerken bij Rango, maar de mix van invloeden en filmreferenties maakt dat de film ook, en eigenlijk vooral, voor volwassenen een leuke kijkervaring is. Natuurlijk valt er ook voor uw kinders het een en ander te pruimen en komt Verbinski op het einde met een stevige moraal zwaaien, maar met een karrenvracht aan verwijzingen naar filmklassiekers en het genre van de western in het algemeen mikt Rango duidelijk ook op een publiek van volwassenen en filmliefhebbers. Zo is de plot in grote mate gekopieerd van Roman Polanski’s meesterwerk Chinatown en combineert Verbinski een huifkarachtervolging met een luchtaanval die stevige Apocalypse Now-allures vertoont. Er wordt zelfs zeer openlijk gerefereerd aan Fear and Loathing in Las Vegas, die andere film waarin Johnny Depp door de Amerikaanse woestijn reist. Soms balanceert de hoeveelheid referenties op het randje van overdaad, maar het zichtbare plezier waarmee Verbinski en ook Depp ze bovenhalen, maakt veel goed. Bovendien is de film ook prachtig vormgegeven: de woestijn lijkt zo echt dat je er dorst van krijgt, en ook de ietwat gekke figuren die het dorpje bevolken – van een kwartet zingende uilen tot een lamme schildpad – zien er prachtig uit. In twee dimensies wel te verstaan: gelukkig worden er nog films gemaakt die tonen dat 2D vooralsnog meer dan één streepje voor heeft op 3D.
Toch mogen we niet enkel de loftrompet blazen voor Rango. Daarvoor mist de film originaliteit en zijn sommige (komische of romantische) momenten iets te geforceerd. Bovendien is niet elk personage even geslaagd – zo werkte de female lead ons meermaals lichtjes op de zenuwen – en weet Rango ons zelden echt te raken: waar WALL-E en Toy Story 3 ons nog echt wisten te ontroeren, blijft Rango meer een afstandelijke zit. Maar wel een bijzonder frisse en entertainende zit, en de beste animatiefilm sinds Toy Story 3 ons deze zomer van onze sokken blies.
Ons oordeel: ★★★½
Rango / VS 2011 / Regie: Gore Verbinski / Scenario: John Logan, Gore Verbinski & James Ward Byrkit / Met de stemmen van: Johnny Depp, Isla Fisher, Ned Beatty, Bill Nighy, Alfred Molina e.a. / 107 min.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten