We verheugden ons op deze film vanwege de looks of it, aangezien we niet echt zeer bekend waren met John Cameron Mitchell, die deze Rabbit Hole inblikte. Het feit dat Nicole Kidman erin meespeelt, één van de meest onophoudend indrukwekkende actrices in Hollywood - een favoriet van ons is de horrorfilm The Others (A. Amenábar, 2001), waarin Kidman de perfecte rol speelt zonder te gemaakt over te komen - doet de film eer aan. Een zeer sterk script, goede acteurs en een dito regisseur, met andere woorden: een goede verstandhouding van iedereen van cast tot crew. En dat staat toch meestal garant voor een goede film, niet? Ja dus.
De film opent met zeer sobere begincredits, en die soberheid wordt een rode draad doorheen de film, met uitzondering van het majestueus acteerwerk van eerder vernoemde Nicole Kidman, maar ook Aaron Eckhart, die we kennen uit The Black Dahlia (B. De Palma, 2006) en The Dark Knight (C. Nolan, 2008) en Dianne Wiest, bekend van Tim Burtons klassieker Edward Scissorhands uit 1990 en die rond de eeuwwisseling ook een hoop episodes van Law & Order voor haar rekening nam.
Om even het verhaal te schetsen: het is geen feel-good movie, u bent gewaarschuwd. Het verhaal gaat over een terneergeslagen koppel (Kidman en Eckhart) dat het overlijden van hun zoontje moet zien te verwerken, wat een helse opdracht is. Het - als we het zo mogen noemen - originele van de film zit hem in de setting: bij aanvang van de film is het zoontje reeds acht maanden dood, de film toont enkel het rouwproces. Hoewel je als kijker wordt onthouden van de beelden van de tragische gebeurtenis, en eigenlijk beelden van het zoontje Danny tout court, slagen de regisseur en zijn crew er zeer goed in om toch het emotionele aspect van het doek te laten aflezen in grote letters. Het verliezen van hun kind baart problemen tussen vader en moeder, die elk hun eigen moeilijkheden hebben en elkaar dingen verwijten. Howie (Eckhart in een emotionele rol, die op dezelfde hoogte acteert als Kidman naar mijn mening) heeft het moeilijk met het 'wegvegen' van allerlei parafernalia, zoals speelgoed, tekeningen, kleren en de kamer van zijn zoon. Becca (Kidman, die, hoe kan het ook anders, glansrijk acteert als rouwende moeder) weet op haar beurt niet goed hoe ze met mensen moet praten over haar verlies en hoe ze zich sociaal weer moet integreren. Er zitten een paar zware emotionele momenten in deze film, die je zonder aankondiging naar de keel grijpen om daar een krop te vormen die een soort niet-bestaand gevoel van grenzeloze empathie achterlaat, waardoor je niet goed weet wie nu waarin gelijk heeft en waardoor je bijna gewoon zelf wil beginnen jammeren. Als een film dat kan doen, weet je dat het heel geloofwaardig wordt gebracht, qua acteerwerk maar ook wat betreft script en regie.
Zoals ik reeds zei blijft de film sober en suggestief in al zijn vormen. Dat geldt ook voor het script, zoals de scène waarin Becca heimelijk de jongen volgt die haar zoontje heeft overreden. Ze spreekt hem aan in het park en we hebben pas door wat hij gedaan heeft, aan de hand van één zin, wanneer de conversatie bijna gedaan is. Dat spanningsveld houdt het allemaal erg intiem en echt. Ook de relatie tussen de jongen die enorm veel spijt heeft en ook met een last op zijn schouders moet verder leven en Becca, die medelijden heeft met de jongen die verantwoordelijk is voor haar bodemloze verdriet, elke dag opnieuw, zorgt voor een sensitieve complexiteit die je niet loslaat, thans niet tijdens de film.
De verdienste van de man in de stoel moet ook even aangehaald, aangezien de aandacht zo uitgaat naar Kidman en Eckhart, die beiden hun toevlucht zoeken in respectievelijk medelijden en roes, dat de kleine (suggestieve) dingen soms niet opvallen. We zien bijvoorbeeld geen beelden van het ongeluk, althans niet in het begin - na ongeveer een uur wordt in vage slowmotion shots een soort reel van het accident getoond, wat voor mij persoonlijk de knapste beelden zijn uit de hele film. Het einde is ook allesbehalve traditioneel Hollywood, wat we uiteraard de hemel in prijzen, maar komt misschien voor sommigen iets te abrupt. Het geeft ook geen onnodige politiek hypercorrecte moraliserende boodschap mee, nee, het is rauwe werkelijkheid. Het koppel probeert zich over hun zoon te zetten, maar dat zal nooit helemaal lukken. That's life. In die opzichten is de film een must-see, maar als u een romantische ziel bent, kan u overwegen om deze over te slaan. Als u daarentegen genoten hebt van bikkelharde films als Sophie's Choice (A. J. Pakula, 1982), Dancer in the Dark (L. von Trier, 2000), Brokeback Mountain (A. Lee, 2005), Les Parapluies de Cherbourg (J. Demy, 1964), American History X (T. Kaye, 1998), Into the Wild (S. Penn, 2007) of Truffaults Jules et Jim uit 1962, dan zal Rabbit Hole ook in de smaak vallen.
De acteerprestaties zijn geweldig, de regie is subtiel en bedachtzaam, het script is gepast en realistisch. Wat staat mij dan in de weg om het als meesterwerk te bestempelen? Het feit dat de film soms neigt naar een tikje te veel van het goede, waardoor hij nogal droog en langdradig kan overkomen. Het zal niet te wijten zijn aan de acteurs, die de ziel uit hun lijf spelen, eerder aan het hele concept: als je niet constant mee wil in de rouw en leefwereld van de protagonisten, zal je geen keuze hebben. Er gebeurt relatief weinig in de film, wat ook de bedoeling is, maar niet per se het beste resultaat oplevert misschien. Ook wordt er zo dramatisch geacteerd, dat je als kijker nog iets erg verwacht, wat uitblijft. Hoe dan ook, een goede film, maar voor mij net niet bij de beste films van het jaar, al is die uitspraak moeilijk te verdedigen. Als we een score hadden tussen 3,5 en 4 sterren, zou Rabbit Hole een 3,8 krijgen.
Ons oordeel: ★★★½
Rabbit Hole / VS 2010 / Regie: John Cameron Mitchell / Scenario: David Lyndsay-Abare, naar zijn eigen toneelstuk / Met: Nicole Kidman, Aaron Eckhart, Sandra Oh e.a. / 91 min.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten