- BRIDESMAIDS: Onduidelijk populair ★½

‘When she was 22, her future looked bright / But she’s nearly 30 now, and she’s out every night’, zo zong Lily Allen (u mag ondergetekende een fan noemen) in haar single ‘22’. Het nummer lijkt wel te gaan over Annie, het hoofdpersonage uit Bridesmaids. Ze is de dertig al gepasseerd, maar heeft zich nog steeds niet aan één man kunnen binden (‘All she wants is a boyfriend / She gets one-night stands’), ze moet het stellen met
een job als verkoopster omdat haar cakeshop op de fles is gegaan (‘She’s got an alright job, but it’s not a career’) en ze deelt een flat met de Britse broer en zus Obesitas. De druk om eindelijk eens aan haar volwassen leven te beginnen wordt er niet minder op wanneer haar beste vriendin Lillian gaat trouwen, en aan Annie vraagt om haar maid of honour te zijn.

Komt daar nog even bij dat de andere bridesmaids niet van de gemakkelijkste zijn: Megan (Melissa McCarthy) weegt meer dan alle anderen tezamen, Becca (Ellie Kemper) kan niet ophouden met benadrukken dat zij wel al getrouwd is, Rita (Wendi McLendon-Covey) heeft de constante neiging over haar drie zonen te zeuren en – last but not least – Helen is de über-frenemy: ogenschijnlijk altijd vriendelijk, maar iemand die alles lijkt te hebben wat Annie (co-scenariste Kristen Wiig) niet heeft (een man, een hoop geld en een ongezonde dosis bewondering). En wanneer Annie eindelijk denkt dat ze in een Ierse flik (Chris O’Dowd) de man van haar leven heeft gevonden, neemt hun relatie door haar eigen schuld een valse start. Er zijn vrouwen die zich voor minder bedrinken.

Laat ons eerlijk zijn: schrijfsters Kristen Wiig en Annie Mumolo hebben hun best gedaan, maar het scenario is niet beter dan dat van de gemiddelde woensdagavondfilm op VijfTV. De gebreken zijn talrijker dan de pluspunten, en het gros van de nevenpersonages loopt er enkel rond om een tegengewicht te bieden aan Annie. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat al deze personages storend oppervlakkig zijn (figuurlijk dan: sommige personages zijn, in de letterlijke zin van het woord, wel heel rond) het ene al erger dan het andere: koplopers zijn Annie’s Britse huisgenoten en Megan (we weten niet wat de makers dachten, maar het blijft echt niet grappig als je twee uur lang met dikke mensen lacht), Annie’s fuckbuddy (hopelijk denken niet alle vrouwen op deze manier over mannen) en Annie’s nemesis, Helen: we begrijpen dat de kijker haar absoluut niet sympathiek mag vinden, maar er is nog altijd een verschil tussen antipathiek en irritant, en enige uitdieping had dan ook geen kwaad gekund.

Gelukkig is er nog Kristen Wiig, die van Annie een uiterst aimabel personage te maken zonder dat we haar meteen zielig vinden, en Officer Nathan Rhodes: de man getuigt niet alleen van een goede muzieksmaak (er hangt een poster van Interpol aan zijn muur), maar acteur Chris O’Dowd slaagt er ook in om het begrijpbaar te maken dat Annie op hem verliefd wordt, zonder meteen de looks van Brad Pitt of George Clooney te hebben. Hij is vooral uiterst sympathiek, grappig en heeft het hart op de juiste plaats. De subplot die over hun prille liefde gaat, is dan ook een pak interessanter dan het hoofdverhaal over het aanstaande huwelijk van Lillian (Maya Rudolph), temeer omdat het bruidsmeisjesverhaal veel te vaak resulteert in komisch bedoelde, maar ronduit platte en zelfs van de pot gerukte scènes.

Het is nochtans van de komische momenten dat Bridesmaids het moet hebben en het valt dan ook des te meer betreuren dat er voor elke (bijzonder) grappige scène wel twee scènes zijn waar echte humor plaatsmaakt voor een platte en gratuite farce. Annie die vanuit haar auto de aandacht van Rhodes probeert te trekken: hi-la-risch. Maar drie vrouwen die tegelijkertijd in één toilet moeten overgeven, waarbij de dikste uiteindelijk haar gevoeg gaat doen in de lavabo, en de andere in het haar van de eerste kotst? Met alle respect, dames, maar dat vinden wij ronduit wansmakelijk. Annie die een imitatie van het mannelijke lid ten beste geeft, maar er niet in slaagt om de ballen uit te beelden omdat ze ellebogen heeft? Wij konden er mee lachen. Maar quotes als ‘You feel that steam heat coming? That’s from my undercarriage’ zitten dan weer aan het andere einde van het komische spectrum.

Om de één of andere reden is deze film waanzinnig populair in de US of A, zowel bij het publiek als bij de critici, maar het waarom daarvan gaat aan ondergetekende eerlijk gezegd voorbij. Titels als ‘het vrouwelijke equivalent van The Hangover’ (een film die, laat ons eerlijk zijn, uitermate grappig was, maar zelf al een stevig stukje werd overschat) worden bijzonder graag en bijzonder snel aan Bridesmaids gegeven, maar dan wel om onduidelijke redenen. Maar ja, in Amerika verkozen ze ook – om nog veel onduidelijkere redenen – Slumdog Millionaire tot beste film van 2008, voor Milk en The Wrestler. Om maar even te illustreren dat wij die vermaledijde Yankees nooit ten volle zullen begrijpen.

Want, laten we eerlijk zijn, van de 125 (!) minuten die Bridesmaids op ons scherm te zien was, konden er ons zeker een stuk of 90 gestolen worden. Ja, er zaten leuke scènes in, ja, we hebben gelachen, maar zeggen dat we genoten hebben? Dat zou liegen zijn. Voor mij persoonlijk heeft Bridesmaids voor twee verrassingen gezorgd: de eerste is dat mijn zussen mij zover kregen om een film waarvan de poster overwegend roze gekleurd was te gaan zien, de tweede is dat ik het woord ‘frenemy’ heb gebruikt. Maar dat zijn geen geldige redenen om de filmgeschiedenis in te gaan…

Ons oordeel: ★½

Bridesmaids / VS 2011 / Regie: Paul Feig / Scenario: Kristen Wiig en Annie Mumolo / Met: Kristen Wiig, Maya Rudolph, Rose Byrne, Chris O’Dowd, Melissa McCarthy, Ellie Kemper, Wendi McLendon-Covey e.a. / 125 min.