Een liefdesverhaal, een affiche waarop de Twilight-ster Robert Pattinson en Reese Witherspoon verstrengeld zijn in een clichématige omhelzing, een ondertitel als 'Life is the most spectacular show on earth' en een ietwat pseudopoëtische titel als Water for Elephants. Deze dingen staan wat ons betreft meestal garant voor een flauwe film zonder verhaal of echte dreiging met als onderwerp een doordeweekse kalverliefde. Maar wie al de moeite heeft genomen om deze prent van Francis Lawrence te gaan bezichtigen, zal niet van een kale reis zijn teruggekomen. Schijn bedriegt soms.
U vraagt zich waarschijnlijk af: zijn die van Cine-Hall een vijs kwijt? Een liefdesfilm met Robert Pattinson van de regisseur van het - buiten de steevast goede acteerprestatie van Will Smith - wansmakelijke I Am Legend (2007) of het twee jaar eerder uitgebrachte Constantine, misschien nog een erger exemplaar vanwege een hoofdpersoon als Keanu Reeves? Dat kàn toch niet goed zijn? Zeker als u weet dat de regisseur in kwestie muziekclips in elkaar blikte voor truttemie's als Jennifer Lopez en Britney Spears? Wel, we kunnen u toch volmondig met 'jawel' antwoorden, en nee, we zijn er niet beschaamd over. Leest u vooral verder.
Om kort het verhaal te schetsen: Jacob (Robert Pattinson) gooit hoge ogen op studiegebied maar zijn vader is schuldig aan wanbeleid, waardoor Jacob geen dak meer boven zijn hoofd heeft en zich verplicht ziet langs de treinsporen te slenteren om in het volgende stadje werk te zoeken. Maar ook al heeft hij enkel een kleine koffer bij zich, hij blijkt na even stappen al doodmoe te zijn en vlijt zich neer in een donker bos - wat iets weg heeft van het Twilight bos. Zoals in de sprookjes van Grimm priemt er een lichtje door de bomen en als een insect rept hij zich naar de lichtbron. Het blijkt een rondtrekkend circus te zijn, dat zich verplaatst met een trein. Al vrij snel en in de bekende shot angles wordt duidelijk dat Jacob verliefd is op de sterattractie, in de gedaante van Marlena (Reese Witherspoon). Om de intrige op te stoven is Marlena de echtgenote van de circusleider August (Cristoph Waltz), waarmee men beter niet kan sollen. Maar natuurlijk wordt er gesold.
Uiteraard blijven feiten feiten: Robert Twilightboy Pattinson is geen Leonardo Di Caprio, maar ook geen slecht acteur - in tegenstelling tot de andere Twilight hottie Taylor Lautner (voor de ongelukkigen onder ons die de Twilight films hebben gezien, waarvan vooral deel twee en drie ons naar de kleinste kamer deed spurten: hij speelt Jacob). We zagen Pattinson ook al in Harry Potter and the Goblet of Fire (M. Newell, 2005) en Remember Me (A. Coulter, 2010) waar hij zeker niet slecht acteert. Maar een liefdesverhaal, daar moet men met twee voor zijn, wat ons bij Reese Witherspoon brengt. Ze had bij ons een streepje voor - als u ooit het op country-legende Johnny Cash gebaseerde epos Walk the Line (J. Mangold, 2005) heeft gezien, snapt u waarom, en moest dat niet het geval zijn: ze heeft ook zo'n lief snoetje. Maar even serieus, Witherspoon acteert de ziel uit haar lijf in Walk the Line en verdient ook erkenning voor Election (A. Payne, 1999), Pleasantville (G. Ross, 1998) en misschien ook voor American Psycho (M. Harron, 2000), al zijn we iets minder enthousiast over deze laatste. Helaas is Witherspoon nog niet van het niveau van ene Kevin Spacey, Christopher Walken, Brad Pitt of - om bij de huidige bespreking te blijven - Christoph Waltz. We bedoelen dat zij, wanneer ze miscast wordt in een film als deze, over te weinig talent beschikt om zich niet mee in een spiraalvormige beweging de diepte in te laten zakken, waar de meeste acteerprestaties en crewverdiensten op de bodem liggen te spartelen. Gelukkig is er nog de eeuwige bad guy Christoph Waltz - enkele jaren geleden nog maar doorgebroken als Colonel Hans Landa in het schitterende Inglorious Bastards (Q. Tarantino, 2009), maar sinds dan al te bewonderen in het entertainende The Green Hornet (M. Gondry, 2011) en nu in deze Water for Elephants. Drie films waarin hij in principe drie keer dezelfde briljante rol speelt. Maar jongens, wat een rol. Hij doet ons zelfs sterk denken aan - en we spoelen even terug in de tijd - Erich Von Stroheim, die in de vroege jaren 20 tot laat jaren 30 ophef maakte door films te regisseren als Foolish Wives, Blind Husbands en Greed en er zelf een gewelddadige gewetensloze maniak in vertolkte.
Even recapituleren: een zeemzoeterig liefdesverhaal, een matige regie, een miscaste Witherspoon, een niet-om-over-naar-huis-te-schrijven Pattinson maar wel een leuke setting en een briljante Waltz. Wegen deze twee laatste troeven op tegen de rest? Voor ons wel. We willen ook niet insinueren dat de andere dingen uitermate zwak zijn, maar moest de toch originele setting en Christoph Waltz hier ontbreken, we zouden er gemakkelijk anderhalf of twee sterren af doen. Wat voor ons ook niet hoefde is het geforceerde kaderverhaal, waarin een oude man te zien is (Hal Holbrook) die de oude Jacob moet voorstellen en die, voor zover we het begrepen hebben, ontsnapt is uit het ouderentehuis en terugkeert naar de plek waar het circus staat.
Water for Elephants is een film die - we weten het - niet echt aanlokkelijk klinkt voor een zichzelf respecterende filmfanaat, maar neem het van ons aan: hij is de moeite. Al bekijk je hem voor Christoph Waltz of omdat je van circusdecors houdt, we kunnen niet anders dan zeggen dat we er van hebben genoten.
Ons oordeel: ★★★
Water For Elephants / VS 2011 / Regie: Francis Lawrence / Scenario: Richard LaGravanese, naar de roman van Sara Gruen / Met: Robert Pattinson, Reese Witherspoon, Christoph Waltz, Hal Holbrook e.a. / 120 min.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten