Vier weken geleden waren wij zo ziek van Red Riding Hood dat wij de film prompt tot slechtste film van 2011 bombardeerden. Helaas! Wij zijn nog maar amper bekomen van het abominabele niveau van Red Riding Hood, of The Roommate gaat al meteen met de vlag ‘slechtste film van het jaar’ lopen! Erger nog, de film lijkt er zelfs trots op te zijn, afgaande op de manier waarop regisseur Christian E. Christiansen (hippe naam, dat wel) en scenarist Sonny Mallhi consequent lijken te denken dat het cinemapubliek van vandaag bestaat uit leeghoofden die je zowat alles kan voorschotelen, zolang het maar voorspelbaar en grotesk is. The Roommate is immers zo enerverend, saai, leeg en van de pot gerukt dat wij amper van een film durven gewagen.
The story is ludicrous. De jonge, bevallige Sara Matthews (Minka Kelly) gaat mode studeren aan de Universiteit van Los Angeles (ULA voor de vrienden) en komt daar zomaar even terecht in de meest gestileerde, chique en trendy studentenkamer die je je kan inbeelden. Wat een meevaller! Diezelfde dag nog draait ze op een studentenfeestje maar meteen Stephen (Cam Gigandet – what’s in a name?), de drummer van een pseudo-rockgroepje binnen (mooie gitaren, jongens, probeer er nu nog muziek uit te halen in plaats van dat zeemzoeterige gezeur), en diezelfde nacht nog leert ze haar roommate, Rebecca (Leighton ‘Gossip Girl’ Meester) kennen. Beiden kunnen een goede vriendin gebruiken, want ze zitten met onverwerkte gezinstrauma’s die zo kort en zo overduidelijk mogelijk aan de kijker worden overgebracht. Voor Sara is dat de dood van haar zus (‘She died when I was nine. I was very fond of her.’), voor Rebecca is het een tekort aan nestwarmte tout court (‘This house never was a home to me.’). Match made in heaven, niet? Op het begin toch, want na een tijdje begint Rebecca zich een beetje overbezorgd te gedragen tegenover haar nieuwe best friend (en het staat op Twitter, dus het is echt wel haar best friend!). Zo overbezorgd dat iedereen die haar ook maar iets verkeerd zou kunnen doen het moet bekopen. Hadden we de uitdrukking ‘van de pot gerukt’ al gebruikt?
Dat het verhaal te kampen heeft met een gigantische overdosis ongeloofwaardigheid is al een dooddoener op zich, maar wordt nog verergerd door zowat elke acteur en elke actrice op wiens cv The Roommate altijd als een zwarte vlek zal blijven staan. Niet alleen staat niemand deftig te acteren, ze beantwoorden ook allemaal te zeer aan het saaie Amerikaanse schoonheidsmodel om geloofwaardig of ook maar een beetje interessant te zijn. Tel daarbij nog de wel erg eenvoudige manier van kostumeren bij – Sara is ietwat alternatief, dus we planten een hoedje op haar hoofd – en je krijgt bordkartonnen personages in een wel erg oppervlakkige setting – wij hebben het universiteitsleven en de studentenfeestjes al op veel opwindendere manieren verfilmd gezien, in The Social Network, bijvoorbeeld. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, loopt er ook nog een losgelaten Billy Zane rond – wij konden de man niet uitstaan in het voor de rest geweldige Twin Peaks, en nog veel minder in Titanic, en nu staat hij definitief op onze zwarte lijst – als een geile professor design, met de gepaste ‘designkledij’ – lees: een broek in bottinnen, en een ridicule baret.
De film – we weten niet echt welke benaming we anders kunnen gebruiken – is in ons land gelabeld als ‘KT +12’, maar waarom dat zo is, is voor ons een raadsel. De eerste twintig minuten zijn immers nooit opwindender dan de doorsnee teenage girl-serie, en om het verhaal te begrijpen, hoeven je intellectuele capaciteiten niet groter te zijn dan die van een zesjarige. Gruwelijke scènes zijn er amper, het enige echte moment waarop je eventueel zou kunnen schrikken, zit al in de trailer, en van spanning of suspense (om maar even Alfred Hitchcock, de master of suspense, in gedachte te brengen) is er nooit sprake. Zo duurt de douchescène (over Hitch gesproken) onnodig lang, is die ongelooflijk voorspelbaar, aangezien je weet wie de boosdoener is, en eindigt die met een compleet belachelijk shot van Rebecca die triomfantelijk over haar slachtoffer gebogen staat. In tegenlicht, vanuit kikkerperspectief.
Uiteindelijk, na een zenuwtergend lange 75 minuten, wordt er dan toch een scène bereikt die voor ‘hoogtepunt’ van de ‘spanningsboog’ (nou ja) moet doorgaan, en die er nog een extra schepje bovenop doet. De climax van wat voor een spannende thriller moet doorgaan is immers compleet over the top en doet je enkel verlangen naar het verlossende moment waarop de aftiteling verschijnt – een moment waarnaar wij vanaf minuut tien aftelden.
‘All the money in the world can’t buy you style’, zegt professor Roberts (Zane) ergens halverwege de film. Laat dat een les zijn voor regisseur Christiansen, die nochtans over een budget van 16 miljoen dollar beschikte (drie miljoen dollar meer dan Black Swan en elf miljoen dollar meer dan Rabbit Hole, als we IMDb mogen geloven), maar niet verder komt dan een filmonwaardig gedrocht dat op zijn beste momenten half zo goed is als de eerste de beste aflevering van One Tree Hill. Ander en beter, alstublieft.
Ons oordeel: ½, omdat er geen lagere score is.
The Roommate / VS 2011 / Regie: Christian E. Christiansen / Scenario: Sonny Mallhi / Met: Minka Kelly, Leighton Meester, Cam Gigandet, Billy Zane e.a. / 91 min.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten