Weet u wat wij – naast de steeds geweldige plot, personages en visuele effecten – zo geweldig vinden aan al die Pixar-films? De extra beelden die je krijgt tijdens de aftiteling. Herinner u de bloopers en extra’s bij Toy Story 2 en Toy Story 3 en de door Mike Wazowski geïmproviseerde bedrijfsmusical Put That Thing Back Where It Came From, or, So Help Me…! aan het einde van Monsters, Inc. En kijk, Pixar maakt school, want tijdens de eindgeneriek van Super 8 krijgen de geduldige kijkers de integrale, op Super 8 gedraaide zombiefilm The Case voorgeschoteld. En die is de moeite om vijf minuten langer te blijven zitten zeker waard.
Tijdens het draaien van enkele nachtelijke scènes van The Case, zijn de dertienjarige grimeur Joe Lamb (Joel Courtney) en zijn leeftijdsgenootjes getuige van een door hun leraar natuurwetenschappen veroorzaakte treincrash. Al snel voelen ze dat er iets niet pluis is met het hele ongeval, en op aanraden van hun leraar (die het ongeval wonderbaarlijk genoeg heeft overleefd) besluiten ze maar te verzwijgen dat ze van het hele gebeuren getuige waren – ook van die ene, bewegende wagon. Het wordt des te intrigerender wanneer daags nadien een legermacht over hun rustige dorpje in Ohio neerdaalt om zoveel mogelijk sporen van het ongeluk te wissen, wanneer alle honden uit de streek weglopen en wanneer de sheriff uit het niets verdwijnt.
En dat is niet alles: tijdens de opnames wordt Joe smoorverliefd op female lead Alice (Elle Fanning, Somewhere), tot grote ergernis van de dikke en bazige regisseur Charles (Riley Griffiths) en tot nog grotere ergernis van beide vaders: Jackson Lamb (Kyle Chandler) heeft het als hulpsheriff en alleenstaande vader ontzettend druk nu de sheriff is verdwenen en zijn vrouw is omgekomen bij een arbeidsongeval, en schuift als gevolg de schuld af op Louis Dainard (Ron Eldard), dronkenlap en vader van Alice, die niets van vader en zoon Lamb moet hebben. Pas als Alice verdwijnt en Joe als heldhaftige redder naar haar op zoek gaat, valt de barrière tussen beide vaders weg.
Met andere woorden: J.J. Abrams wil véél vertellen in één uur en tweeënvijftig minuten. Gelukkig zat er in het producersstoeltje een man met tonnen ervaring. Wat zeggen we? Steven Spielberg heeft het genre zowat uitgevonden! En dat Abrams niet alleen een fan, maar ook een heuse pupil van Stielberg is, valt eraan te zien: Super 8 ademt de sfeer van vroege aan Spielberg gerelateerde films als zijn eigen Close Encounters of the Third Kind en E.T.: The Extra-Terrestrial en het door hem geproduceerde maar door Tobe Hooper geregisseerde Poltergeist. Met die laatste prent heeft Super 8 overigens wel meer gemeen: net als Hooper, die vooral bekend is van de slasherfilm The Texas Chain Saw Massacre, liggen Abrams’ roots in een gelijkaardig, maar minder subtiel genre dan zijn nieuwste prent, met name de pure actie van Mission: Impossible III en de space sci-fi van Star Trek. En net als Hooper in Poltergeist kiest Abrams er in Super 8 voor om het eerste uur de actie en de special effects tot een minimum te beperken en zich vooral te focussen op de uiterst geslaagde spanningsopbouw en de bloeiende tienerromance tussen Joe en Alice – met dank aan de sterke prestaties van Joel Courtney en Elle Fanning.
Jammer genoeg ontaardt de film in het laatste halfuur en kan je je moeilijk van de indruk ontdoen dat Abrams plots beseft dat hij nog maar een halfuur heeft om de hele plot uit de doeken te doen: het tempo wordt de hoogte ingejaagd, de actie verjaagt de suspense en de special effects worden de nieuwe hoofdrolspelers. En dat is zonde, want het eerste uur was meer dan veelbelovend, en de teleurstelling wanneer Abrams probeert om naast de oude Spielbergfans snel nog even de met Cloverfield opegroeide generatie te behagen, is groot. Niet dat wij Cloverfield niet konden smaken, maar de combinatie van sluimerende spanning enerzijds en razend(snell)e actie werkt hier niet echt, waardoor de film zijn evenwicht verliest.
Hetzelfde gebrek aan uniformiteit kenmerkt ook de personages die het kleine Amerikaanse stadje bevolken. Wat betreft karakterontwikkeling wordt de nadruk vooral gelegd op Joe en diens relatie tot Alice en tot zijn vader. Abrams gunt zijn acteurs, waarvan vooral de twee jonge ‘ontdekkingen’ Joel Courtney en Elle Fanning opvallen, de ruimte en de tijd om personages van vlees en bloed neer te zetten, en ook Kyle Chandler acteert, hetzij wat houterig, naar behoren. De rest van de karakters kampt echter met een overdosis oppervlakkigheid, of op zijn minst clichématigheid, en een tekort aan goede acteerprestaties. Zo toegewijd als de twee protagonisten staan te acteren, zo amateuristisch acteren alle andere kinderen, waarbij vooral Charles en de pyromaan Cary (Ryan Lee) mateloos op de zenuwen werken. Ook andere figuren, zoals de gedrogeerde hippie (David Gallagher) en de nietsontziende militair (Noah Emmerich) zijn storend vlakke personages, daar waar ze een komische of strenge ondertoon moeten leveren.
Het is dan ook jammer dat Super 8 naarmate de film vordert meer en meer wegzinkt in een voor blockbusters typische oppervlakkigheid en dat sensatie het gedurende het laatste halfuur haalt van echte cinema. Waar meester Steven Spielberg de spanning die hij meer dan een uur lang opbouwt in Jaws uiteindelijk laat ontaarden in een zinderende finale, doet leerling J.J. Abrams met zijn pompeus en overhaast laatste bedrijf oneer aan het uur geweldige cinema dat hij ons net daarvoor heeft laten zien. Volgende keer beter doseren, meneer Abrams, en u maakt een topfilm.
Ons oordeel: ★★★
Super 8 / VS 2011 / Regie: J.J. Abrams / Scenario: J.J. Abrams / Met: Joel Courtney, Elle Fanning, Kyle Chandler, Riley Griffiths, Noah Emmerich, Ron Eldard e.a. / 112 min.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten