‘Life is what happens to you while you’re making plans,’ beweerde zijne muzikale heiligheid John Lennon ooit. Terwijl ondergetekende zijn dagen doorbrengt door cinemabezoeken af te wisselen met verslagen van die cinemabezoeken in de hoop ooit de nieuwe Erik Stockman te worden, zijn er echter ook leeftijdsgenoten die niet te veel aan plannen lijken te denken en het gewoon maken. Saoirse Ronan – veel welluidender maken ze de namen niet meer, tegenwoordig – is er zo eentje. Nog maar net zeventien is de in Ierland opgegroeide Amerikaanse, maar ze is wel al in het bezit van een Golden Globe- en een Oscarnominatie, en in Hanna heeft ze haar eerste echte hoofdrol te pakken. Helaas, op Ronans behoorlijke acteerprestatie en het occasionele long shot na, blijkt Hanna allesbehalve een topfilm te zijn.
Hanna werd geregisseerd door Joe Wright, u allen bekend van Pride & Prejudice en de behoorlijke indrukwekkende verfilming van Ian McEwans Atonement – de film waarvoor Ronan op dertienjarige leeftijd haar Oscarnominatie kreeg. Wat ons betreft was Atonement een prima film – herinner u het verbazingwekkende, vijf minutendurende tracking shot op het strand van Duinkerke – maar er waren ook een aantal critici die Wright beschuldigden van mooifilmerij en beweerden dat zijn visuele spielerei de aandacht afleidde van de emotionele kern van het verhaal. Hetzelfde geldt voor Hanna, en de reden is simpel: de film heeft geen emotionele kern, en eigenlijk geen kern tout court.
Jammer genoeg is het gebrek aan een (emotionele) kern enkel te verklaren door het gebrek aan enig verhaal of enige diepgang. Alles wat Hanna heeft te bieden is een soort premisse en een ondertoon die maar al te graag een politiek debat zou willen uitlokken, maar daar niet in zal slagen. De centrale figuur is – zoals de titel al doet vermoeden – Hanna (Ronan), een in de Finse hooglanden opgegroeid meisje, door haar vader (Eric Bana), een ex-CIA-agent, opgeleid tot topsoldaat, moordmachine en het vrouwelijke equivalent van Jason Bourne. De missie waar haar vader haar (om een volstrekt onduidelijke, of toch onzinnige reden) mee opzadelt: het elimineren van Marissa Wiegler (Cate Blanchett), een onderkoelde Amerikaanse die een hoge functie bij de CIA bekleedt en verantwoordelijk is voor de dood van Hanna’s moeder. That’s it. Het duurt maar een kwartier vooraleer Hanna besluit dat ze de missie van haar vader aankan, en dan ontwikkelt zich een overwegend oninteressant kat- en muisspelletje waarin er nooit een personage voorkomt en de kijker enkel wordt opgezadeld met bijzonder enerverende karikaturen, met een stevig over- (of onder-?) acterende Cate Blanchett op kop – zelfs Annelies Van Herck, nog steeds onze standaard ice queen, lijkt een zonnestraal bij de bordkartonnen bitch die Blanchett hier neerzet. Concurrentie voor de titel ‘meest irritante personage’ komt er van de tiener Sophie (Jessica Barden), die vanaf haar eerste verschijning zo’n lege en op de zenuwen werkende indruk nalaat dat ondergetekende enkel kon denken: kill the bitch. We hebben er de rest van de film vergeefs op zitten wachten.
Daarbij komt nog dat ook Eric Bana een bijzonder zwakke vertolking neerzet. De manier waarop hij zijn Engels probeert te kleuren met een Duits accent brengt pijnlijke herinneringen op aan de manier waarop Bart Van Avermaet er de Thuis-kijker er voortdurend aan herinnert dat Waldek van Poolse afkomst is. En dan zwijgen we nog over Tom Hollander, die gestalte geeft aan een androgyne, maar daarom niet minder oppervlakkige, huurmoordenaar. Qua acteren doorstaat enkel Saoirse Ronan de test: echt interessant wordt haar personage nooit, maar de manier waarop de verbetenheid op Hanna’s gezicht aan het einde van de film plaatsmaakt voor teleurstelling, doet eens te meer vermoeden dat er binnen de jonge Amerikaanse een grote actrice schuilgaat.
Het was trouwens Ronan die bij de producers de naam van Joe Wright liet vallen. We willen hem niet al te veel eer geven – we weten immers dat hij in staat is tot het maken van een kwaliteitsfilm als Atonement – maar met momenten was het zijn stempel die de film heel even naar een hoger niveau tilt. Wij herinneren ons vooral de openingsscène – mooie landschappen, blitse montage en een titelshot dat aan Michael Haneke doet denken – en een actiescène in de metro, waarin Eric Bana in één shot (Wright heeft de kunst nog niet verleerd) komaf maakt met vier belagers. Ook interessant was de laatste sequentie, zij het louter om de locatie van een verlaten pretpark met onthoofde dinosaurussen en niet om de plottwist (maar kan je die term nog wel gebruiken wanneer het verhaal even voorspelbaar is als het weer van vorige week?).
Tot overmaat van ramp komt dan nog dat Hanna zichzelf maar al te graag onderdompelt in een Europees indie-sausje, en zich het liefst zoveel mogelijk distantieert van Hollywood-actiefilms. Het tragische is dat die poging schromelijk mislukt wanneer er zich na een twintigtal minuten een scène afspeelt in het CIA-hoofdkwartier. De setting had een bijzonder hoog seen before-niveau, en wanneer wij ons afvroegen waar wij zulke settings al eerder hadden gezien, schoot ons alleen maar ‘O ja, in van die typische Hollywood-actiefilms’ te binnen. Tel daar dan nog bij dat Hanna voortdurend herinneringen oproept aan de goede, maar toch ook wel overhypete Bourne-trilogie, maar er nooit in slaagt hetzelfde niveau te halen, en je krijgt een pijnlijk rake illustratie van de bijzonder talrijke gebreken van Wrights nieuwste film.
We zeggen het niet graag, maar Hanna is een lege prent geworden. Geen plot, geen personages, geen verhaaltechnische trucjes en te weinig visuele bravoure om de film interessant te maken. Zelfs de soundtrack, nochtans van de hand van niemand minder dan The Chemical Brothers, was allesbehalve aangenaam – maar daar zit het oorverdovende volume waarmee Metropolis de filmmuziek door de boxen knalt ongetwijfeld ook voor iets tussen. In het allerbeste geval wordt Hanna de definitieve lancering van het talent dat Saoirse Ronan in zich heeft, maar dat zou misschien beter lukken mochten scenaristen Seth Lochhead en David Farr haar ook effectief een personage hebben gegeven. En, als het even kan, een waardige antagonist. En een plot. En nog zoveel meer.
Ons oordeel: ★★
Hanna / VS-Verenigd Koninkrijk-Duitsland 2011 / Regie: Joe Wright / Scenario: Seth Lochhead, David Farr / Met: Saoirse Ronan, Eric Bana, Cate Blanchett, Tom Hollander, Jessica Barden e.a. / 111 min.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten