Voor wie de langverwachte Harry Potterfilm - numero acht nota bene! - nog niet heeft gezien: laat u vooral niet afschrikken door onze score. Wij beseffen dat wij, wanneer wij een 6/10 geven, tot de meest negatieve critici behoren wat betreft deze laatste epic battle tussen Voldemort en uw gebrilde held. Zo krijgt hij een hoge 8.7 van zowel het IMDB-publiek als van metacritic.com en ook op Rotten Tomatoes komt hij slechts drie eenheden te kort om een volle 100 in de wacht te slepen. Ook de reacties van de mensheid tot nog toe lijken overmate positief. Even voelden wij ons eenzaam, met onze rijpende woorden, klaar om de wereld digitaal en voor eeuwig te worden ingestuurd. Toch houdt FilmTotaal, de Nederlandse filmreview website - en voor ons een maatstaf voor spuiende filmcommentaar - het blijkens ook op een 7/10. Alvorens onstuimig naar de beschimmelde stukken fruit te grijpen, laat ons zeggen hoe en waarom.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 is een goede film, punt. Laat daarover geen discussie bestaan. Dat geldt overigens voor elke andere film van de franchise, met ook enkele minder precieze treffers weliswaar. Regisseur in kwestie is David Yates, die verantwoordelijk is voor de laatste vier Harry Potter-films. Exact die vier (Order of the Phoenix, Half-Blood Prince en de twee delen van Deathly Hallows) vinden wij ook de beste uit de hele serie. Onze favoriet blijft Harry Potter and the Half-Blood Prince, maar dit terzijde.
Van de regie dus geen kwaad woord, we zien bijvoorbeeld veel meer close-ups, die de film naar een hoger niveau brengen en meer diepgang geven aan de drie hoofdpersonages Harry, Ron en Hermione, die soms echt wel platjes kunnen overkomen in andere films. Yates doet wat hij moet en kan doen met deze laatste film: hij schept chaos, hij weet perfect de duisternis van de strijd te capteren, hij heeft oog voor detail en ga zo maar door. Spijtig genoeg is het script nog altijd in handen van Steve Kloves, die het zeker niet slecht doet, maar soms niet in staat is de vermoeiende clichés uit de screenplay te elimineren. Zijn Oscarwinst is dan ook niet voor een Harry Potter-film, maar voor Wonder Boys (C. Hanson, 2000). Ook de sfeer is uistekend weergegeven: de dreiging van de Dementors, de groezelige kelders en gezellige kamertjes, de donkere dichte bossen. Alles klopt in deze (en alle andere) Harry Potter-films. Zelfs voor diegenen die niet zo tuk zijn op het fantasy-genre zou deze film echt wel enorm genietbaar moeten zijn. Dan ligt het aan de acteurs, horen we u al denken. Nee, het ligt ook niet aan de acteurs. Hoe kan dat ook anders? Ok, we geven toe dat Daniel Radcliffe, Ruper Grint en Emma Watson nog heel wat moeten groeien (Grint draagt voor ons duidelijk de vaandel), maar met topacteurs als John Hurt, Ralph Fiennes, Helena Bonham Carter, Maggie Smith, Alan Rickman, Robbie Coltrane, Gary Oldman e.a. kan een onbekwaam regisseur nog altijd een verdienstelijke poging tot goede film ondernemen. De acteerprestaties zijn zelfs echt van de hoogste plank, vooral Fiennes en Rickman doen de laatste films eer aan. Op de set is er plaats voor elke emotie: woede, verdriet, humor (al dan niet altijd even geslaagd), angst, vreugde. Ook de vriendschap tussen het trio groeit gestaag doorheen de films, die op een natuurlijke manier op het doek te zien is. Net zoals zijn voorganger telt deel twee ook enkele liefdesscènes. Die zijn, in tegenstelling tot deel één, minder zeemzoeterig (herinnert u zich de ellenlange liefdessequentie in het bos in deel één nog, die ons sterk aan de Twilight-saga deed denken?) maar wel veel abrupter en totaal "van de pot gerukt", zoals onze noorderburen het graag zeggen. Dit laatste draagt bij tot de hoofdreden waarom wij ons tot een 7 op 10 beperken. Als de regie ronduit perfect is, het script - mits enkele cliché-uitspraken - tamelijk goed overeind blijft en de acteurs bijna één zijn met hun personage (en we gaan ervan uit dat onze lezers geen rigoreuze aanhangers zijn van Artaud of Grotowski), wat maakt deze film dan minder waard dan bijvoorbeeld Harry Potter and the Half-Blood Prince? Het antwoord is eenduidig en schromelijk eenvoudig: de inhoud.
Nu bestaat er altijd een grote verdeeldheid wanneer het gaat over verfilmde boeken: het kamp der compulsievelingen dat zegt dat men het boek eerst moet gelezen hebben alvorens de film te bekijken, en anderzijds het kamp waar men de schouders ophaalt. We hopen dat het reeds duidelijk is bij welk kamp wij ons indelen, voor zover wij ons ergens willen indelen. Literatuur (en in dit geval lectuur) en film zijn twee verschillende zaken die men apart van elkaar moet bekijken. Uiteraard zijn er raakvlakken, maar het is enorm laag-bij-de-gronds als men een film niet zou kunnen beoordelen doordat men het boek niet heeft gelezen. Of nog sterker: dat men de film niet mág beoordelen omdat de film het boek nauwgezet volgt, maar (omdat het een film is) toch dingen moet weglaten. Dat noemen wij flauwe zever. Een film is een film en een boek is een boek. Dat is altijd al zo geweest, en laat ons alstublieft niet beginnen met talloze voorbeelden te geven die er wél in slagen om beide kunstvormen te meesteren. Deze uitweiding alleen maar om te zeggen dat we de argumenten over boeken lezen grondig beu zijn als we een film bespreken.
De inhoud dus. Het zijn misschien kleine dingen, maar het liet ons achter met een gevoel van anti-nostalgie, tot zover onze poging tot het vormen van gevoelsmatige neologismen. Na zeven lange jaren met Harry en co te mogen schoollopen en Voldemort te bestrijden met de hele bende - onder wie Neville Longbottom (snedig vertaald als Marcel Lubbermans in de Nederlandstalige versies), die in dit laatste deel een grotere rol krijgt - verwachtten wij ons niet aan een sneltrein die ons doorheen de laatste avonturen loodst en een boel perrons overslaat. Er gebeuren een aantal zaken in dit filmische afscheid van Harry Potter die ons het gevoel gaven dat het allemaal heel snel vooruit moest gaan. Hoewel wij het boek niet hebben gelezen (ondergetekende is tot boek vier geraakt), voelde het aan alsof men het boek letterlijk wilde volgen en daarom dan maar van een homp vlees één worst heeft gedraaid. Even voor de duidelijkheid: wij bekeken een film, geen boek, maar de film had zoveel informatie en zo weinig details over die informatie dat we naar zulke uitspraken moeten grijpen bij gebrek aan een beter idee waarom deze film zo vooruit snelt. Tel daarbij nog eens het feit dat we dit gevoel nooit hadden in de vorige films, en u kan zich al inbeelden dat wij het echt graag anders hadden gezien.
-SPOILER ALERT -
Samengevat vinden we dat de Harry Potter-films, fan of geen fan, een verdiende plek veroveren in de geschiedenis van de fantasy-film, en dat deze film misschien wel een climax biedt, maar zeker geen waardig einde breidt aan de filmreeks. Over eindes gesproken, het einde in deze film is ongeveer het meest lachwekkende filmmateriaal dat wij het afgelopen jaar hebben gezien, en hoewel de halve cinemazaal het uitproestte, kunnen we met zekerheid zeggen dat het niet grappig bedoeld is. Voor ons doet het einde echt afbraak aan niet enkel de film, maar ook aan de reeks. Het lijkt bijna of al het voorgaande één grote grap was. Ondergetekende kan echter genieten van fantasy en kon dus niet zo hartelijk lachen met een droom die in de slotseconden aan diggelen werd gegooid. Voeg daarbij elementen toe als de scène waarin Ron en Hermione plots een tong draaien op het meest ongepaste moment in heel de film - het lijkt wel een breinloze actiefilm op dit moment, of de scène waarin Bellatrix Lestrange (Helena Bonham Carter) doodgewoon wordt verslagen zonder al te veel moeite (door de mama Weasley dan nog wel!) en een totale afwezigheid van sleutelfiguren zoals Draco Malfoy (Tom Felton) en diens vader of Hagrid (Robbie Coltrane) en u begrijpt hopelijk waarom wij niet zo zot zijn van deze laatste Harry Potter-film. Hij is de moeite: het eerste anderhalf uur is echt zeer goed, alleen spijtig van wat volgt. We hopen dat u hem net iets meer kan smaken.
Ons oordeel: ★★★
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 / VS-Verenigd Koninkrijk 2011 / Regie: David Yates / Scenario: Steve Kloves / Met: Daniel Radcliffe, Ralph Fiennes, Emma Watson, Rupert Grint, Alan Rickman e.a. / 130 min.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten