Dit is een film die we op basis van de affiche al de hemel in kunnen prijzen, of ten minste in die richting willen tillen. Grootmeester van het witte doek Woody Allen - u bent een fan of u bent het niet - schildert bijna in de letterlijke zin van het woord één van de mooiste steden op onze planeet in alle romantiek op het grote doek. Een ware ode aan Parijs en haar historie, want een groot deel van de film speelt zich af in de jaren 1920 en de Belle Epoque. Een zuivere vorm van romantiek, nostalgie en voor de terminologisten onder ons ook een ware hedendaagse stadssymfonie.
Prachtig. Fabelachtig. Feeëriek. Romantisch. Dat zijn de eerste descriptieve adjectieven die zich in ons collectief geheugen opdringen na het zien van de nieuwste film van Woody Allen. Typische Alleniaanse elementen zijn aanwezig: de liefde voor de stad en haar flâneur, een zelfreflecterend hoofdpersonage, jazzmuziek, de ietwat pessimistische ontwikkeling van de gedachten van het hoofdpersonage en in het verlengde daarvan relatieproblemen - en natuurlijk long shots wat de technische kant betreft. Het juiste recept voor een Allen-film dus, en dit keer ook een zeer goede. Na het minder goed ontvangen You Will Meet a Tall Dark Stranger van vorig jaar lijkt hij het niveau van het memorabele Vicky Cristina Barcelona uit 2008 weer te halen.
De film opent met stadsbeelden van het huidige Parijs. Gedurende een goede vijf minuten laat Allen zijn cameraman op afstand en met weinig dynamiek - het lijkt wel een moderne versie van Strand en Sheelers Manhatta uit 1921 - de straten, monumenten en belangrijke cafés van Parijs in beeld brengen.
Geaccompagneerd van de juiste jazzdeuntjes zijn de eerste beelden al om duimen en vingers bij af te likken: een perfecte non-diëgetische sfeerbrenger. Na een typische fade krijgen we dan ons verhaal, of toch de beginselen ervan. Gil (Owen Wilson) en Inez (de bloedmooie Rachel McAdams) vormen een aardig stel, zo blijkt, en staan op de huwelijksdrempel. Ze vertoeven in Parijs omdat de vader van Inez op zakenreis moest en zij daarin hun kans zagen om even van hun thuishaven te ontsnappen. Omdat Gil niet veel moet hebben van de vrienden van zijn toekomstige echtgenote die per toeval ook in Parijs rondtrekken, spendeert hij wat tijd met zichzelf in het nachtelijke Parijs. Zijn doel bestaat erin een boek te schrijven, maar hij is te timide om iemand het te laten lezen. Gil droomt ervan in het Parijs van 1920 te leven; hij lijdt aan het fenomeen Golden aging, waarbij een persoon denkt dat het leven beter zou zijn geweest moest hij in een andere tijd geleefd hebben. Als ruwe schets kunnen we stellen dat dit het basisgegeven is van de film.
Het is erg moeilijk om een review van Midnight in Paris te schrijven zonder iets prijs te geven van de plot en het geweldige concept, daarom zullen we u enkel besproeien met enkele noemenswaardige castleden en rollen. Om het bondig te formuleren: de cast zwemt rond in de vijver van de avant-garde uit de jaren '20. Zo zal u Kathy Bates (Titanic, J. Cameron, 1998, About Schmidt, A. Payne, 2002) zien in de gedaante van schrijfster Gertrude Stein, of mag u zich verwachten aan Alison Pill (Milk, G. Van Sant, 2008, Pieces of April, P. Hedges, 2003) in de rol van de vrouw van Scott Fitzgerald. De leukste en best gecaste performance is ongetwijfeld die van Adrien Brody, (The Pianist, R. Polanski, 2002, The Darjeeling Limited, W. Anderson, 2007) die in de huid kruipt van niemand minder dan Salvador Dalí. Bovendien duiken er voor de kunstliefhebbers nog een hoop interessante figuren op als Luis Buñuel, Ernest Hemingway, Cole Porter, T.S. Eliot, Pablo Picasso etc. Een geweldige acteerprestatie ook van de mooie Franse Marion Cotillard (Un long dimanche de fiançailles, J.P. Jeunet, 2004, Inception, C. Nolan, 2010), die het model speelt voor Picasso en waar Gil (uiteraard) een oogje op heeft.
Als we meer willen zeggen gaan we dingen aan het licht brengen die u zelf moet ontdekken, daarom moeten we voorzichtig zijn met onze woorden. Deze film heeft een origineel verhaal, een geweldige cast, een uitmuntend regisseur en een mooie cinematografie. Daarmee maak je doorgaans wel een goede film. Waarom dan geen vier en een half of vijf sterren? Omdat wij liever iemand anders in de hoofdrol zagen dan Owen Wilson: niet dat wij niet houden van de platgebekte romanticus, integendeel, maar deze film vraagt toch een ander soort acteur. Hetzelfde geldt misschien voor Rachel McAdams, die trouwens met Wilson al een filmische relatie had in het entertainende Wedding Crashers (D. Dobkin, 2005).
Al bij al vonden wij Allens nieuwe film over Parijs en de op de klippen lopende relatie tussen de hoofdpersonages zeer aangenaam om naar te kijken. Allens trage regiestijl komt ook volledig tot zijn recht. Hoogtepunten zijn begin en einde van de film, we houden immers van een open non-Hollywoodiaans einde. We kijken alvast uit naar de volgende Woody Allen.
Onze score: ★★★★
Midnight in Paris / Spanje-VS 2011 / Regie: Woody Allen / Scenario: Woody Allen / Met: Owen Wilson, Rachel McAdamas, Marion Cotillard, Michael Sheen, Adrien Brody e.a. / 100 min.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten